Wat ons nu verbindt
Op weg naar Pinksteren komen we in de zondagsevangelies hoge pretenties tegen. Jezus zegt “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.” Dat is nogal wat. Gelukkig staat het telkens wel binnen het kader van de liefde. Het is nooit bedoeld om een ander iets op te leggen. Maar we mogen zelf wel enthousiast voor Jezus zijn en voor Hem en zijn kerkgemeenschap gáán: Hij is de weg. Bedoeld voor ons; bedoeld voor iedereen – Jezus is voor alle mensen gekomen – maar ieder moet zelf die stap zetten. Het is nooit bedoeld om af te dwingen. Hoeveel wegen zijn er tot God? In de dialoog met journalist Seewald gaf emeritus paus Benedictus verrassend aan: Evenveel als er mensen zijn.
En alle mensen ondergaan nu de gevolgen van het coronavirus. Daarom heeft paus Franciscus gelovigen van álle religies gevraagd zich spiritueel te verenigen op 14 mei. Bidt, vast en doe werken van naastenliefde om God te vragen de mensheid te helpen de pandemie te overwinnen.
Overal ter wereld wenden mensen zich in hun nood tot Maria, zeker in de meimaand. Sluiten wij ons erbij aan: dat haar voorsprekende gebed ertoe bijdraagt, dat we van het coronavirus bevrijd worden. Maria aanroepen, of voor haar een kaars met onze intenties aansteken, is voor zo velen vertrouwd. De gezamenlijke intentie maakt ons nog maar één en geeft aan het gebed een eigen kracht. Maria zal een uitweg tonen en tegelijk wijst zij ons naar Jezus; zoals op de bruiloft in Kana, toen de wijn opraakte: “Doe maar wat Hij u zeggen zal.” Dan klinken Jezus’ woorden in de evangelies van deze zondagen als een uitnodiging: “Gij gelooft in God, geloof ook in Mij; in het huis van mijn vader is ruimte voor velen”. Ons geloof verbindt, juist als het ons wat vraagt!
pastoor-deken Wim Miltenburg fso